Vårjenta

Eg kysser deg kjæraste spegelen min

eg klemmer min dyraste skatt

I tidlause stunder du stadig meg finn
du lyser kvar evige natt

Du skjenker meg glede frå tindrande skål

frå himmel og dalar i blått

Og vinden syng songar mot endeleg mål

av kjærleik når dagar har gått

Eit hjarte av stein som fann bu i mi lyst

fann draumen av eskovens eld

Eg aldri skal høyre min spegel er tyst

når livsstraumen stundar mot kveld

Ei vårjente seglar so trufast i tid

eg kjenner eit andelaust band

Når prosten har tala ved gravrøysa mi

eg henne skal halde i hand

Tekst og foto 
G.Skaar