Dei raue

Når latteren klukkar av lausaste slag 

er dagane solrike lenge 

Til himmels fær møya av morgonens jag 

frå armod og ståk etter penge 

Eg gløymer nok aldri at sola er mi 

når hauststormar piskar på glaset 

At livet ho skjenkte var min poesi 

frå ryggleiet mitt her i graset

Sjå lukka er avla som sølv i din munn 

eit luftslott for mennesker bange 

Ei hjartanskjær kvinne frå Syrias grunn 

ser blodstenkte hjortlane mange

Kom lyset kom mørket kom jenter og slikt 

kom breking og løye frå saue` 

Eg kjenner nok livet av arbeid og plikt 

mi stemme den går til dei raue`

Tekst og foto 
G.Skaar