Fuglen

Eg møtte på ferda ein skapning

av motløyse peip han si sut

Det var då det lei i mot dagning

han skulle bak blånar og nut

I einsemd han sat der i søla
og hikste til himmel og li

Han brusa med vengjer og nøla

då talen min starta å gli

-

Ingen kan endra på lagnaden

det lodd ein har fått i sitt liv

No treng du å finna til flokken

for her blir det kulde som riv

Han stirde med vemod på andletet

og skjønte kva mil eg var gått

So heva han trassig på nebbet

eg skjønte han hadde forstått

Åt vår kjem du att so vakker

So godt å dra bort ei stund

Eg sit nok og kviler i hytta 

sårt treng eg no til ein blund

Det stråla frå klåra av auge

og borte vart fuglen for godt
Stille eg skoda mot heia

og tusla so inn i mitt slott

Tekst og foto 
G.Skaar