Fatet og hatet

Eg vandra i fjøra 

og møtte eit fat

Det stod der som døra

til stunder for prat

Eg tykte det sakna

ein ven på si strand

Som glad kunne vakna

og skjenkja ei hand

Vi sat der og glytte

mot steinar og hav

I stilla vi bytte

det stunda oss gav

Vi tenkte på hatet

som mennesker riv

For heldig var fatet

det stod her til liv

På havet flyt barna

i solgangar inn

So frie frå jarna

men bleike i kinn

Tekst og foto

G.Skaar